Hij voelde zich al 2 weken helemaal niet goed. Alles raasde en tolde van binnen en regelmatig voelde hij een krampende pijn in zijn borst. Het was van de week zelfs zo erg geweest dat hij ’s nachts in het ziekenhuis belandde. Toen ook de artsen geen verklaring konden vinden, was de vraag in hem gerezen of zijn klachten te maken konden hebben met de antibioticakuur die hij had moeten slikken. De klachten waren aan het einde van de kuur ontstaan. Hij wist van zichzelf dat hij gevoelig was, maar zou zijn lichaam hier daadwerkelijk zo heftig op kunnen reageren?

Met die vraag ligt hij bij mij op de craniotafel. Zodra ik invoel op zijn systeem, klopt thymus aan. Thymus is een klein orgaan dat achter het borstbeen ligt. Het is de dirigent van ons immuunsysteem.
Als ik een tijdje later vraag of hij zijn stem aan thymus wil geven, dan kijkt hij me vragend aan. Het blijft ook altijd een aparte vraag om iemand te vragen om een stem aan een bepaald orgaan te geven. Maar inmiddels heb ik zo vaak mogen ervaren dat er op deze manier antwoorden komen, die je niet had kunnen bedenken. De cliënt wil het wel proberen en zodra ik thymus vragen stel, komen de antwoorden als vanzelf in hem naar boven. Thymus blijkt de weg kwijt. Hij voelde zich gebombardeerd door de antibiotica. Hij raakte de regie kwijt, kon niet meer handelen en trok zich terug. Ondertussen voelt het voor de cliënt alsof het lichaam de verkeersregelaar kwijt is en er niemand meer is die alles in goede banen leidt. Als thymus zich een poosje heeft opgeladen aan mijn hand, voelt thymus dat hij zijn plek weer kan innemen. Op dat moment komt er een ontlading in het hele lichaam. Hierna begint de cliënt uitgebreid te geeuwen. Alles voelt weer rustig van binnen.

We verblijven nog een tijdje in de diepe rust die ontstaan is. De wijsheid van het lichaam ontroert me keer op keer. Ik heb diep respect voor de reguliere geneeskunde, maar besef ook dat het voor veel lichamen een behoorlijke aanslag kan zijn. Hoe mooi zou het zijn als mensen zichzelf steeds vaker complementaire zorg zouden gunnen tijdens en na reguliere behandelingen.

Als ik de cliënt een week later spreek, blijkt de rust gebleven. Opgelucht zegt hij: “Ik ben mijzelf weer.”