Ze zou zo graag meer energie hebben. Ze heeft een ernstige ziekte gehad en herstelt langzaam. Ze is bang dat het terugkomt en kan de zorgen daarover niet loslaten. Daarbij is er een continu schuldgevoel dat ze er niet genoeg kan zijn voor haar gezin. Ze geeft wat ze kan, maar het is bij lange na niet zoveel als ze zou willen. De vorige cranio-sessies hebben haar meer ontspanning gegeven. Haar gedachten blijven echter de mantra herhalen dat ze het niet goed genoeg doet, waardoor ze zich zwaar blijft voelen.

Haar hart voelt strak en trekt mijn aandacht, maar het contact met haar harte- pijn lijkt bij haar de zelfafwijzing juist steeds te voeden. De vorige sessies heb ik het hart al veel aandacht gegeven en ik zoek nu naar een nieuwe ingang. Kan het lichaam mij dat tonen?

Heel lichtjes voel ik mijn eigen bekken pulseren. Het is zo subtiel dat ik twijfel of het mijn eigen gevoel is of dat het haar bekken is dat mij de weg wijst. Als ik mijn hand onder haar heiligbeen heb gelegd, voelt het onbewoond en stil in het bekken. Ik twijfel of ik goed zit, want ook dit voelt als een ontoegankelijk gebied. Ik vraag haar of ze naar het bekken kan ademen. Tot mijn verbazing wordt opeens haar bekken warm en begint het te stromen onder mijn hand. Ze voelt het zelf ook. “Ik ken mijn bekken eigenlijk helemaal niet, maar het voelt heel aangenaam daar,” zegt ze lichtelijk verbaasd. Als ik haar uitnodig ervan te genieten, maakt de zwaarte in haar plaats voor een vrolijke lichtheid. Ze blijkt vroeger veel gedanst te hebben en opeens voelt ze de zin om dat weer te doen. Gewoon lekker thuis.

Het kunnen loslaten van fysieke spanning of van oude emotionele pijn, is vaak wat nieuwe ruimte geeft. Maar zij laat zien dat dat zeker niet de enige ingang is. Dat het ruimte maken voor plezier en genot evenzo onmisbaar is. Soms vraagt jouw systeem dat je de pijn onder ogen ziet. Soms word je uitgenodigd om juist je eigen kracht te voelen, je speelsheid de ruimte te geven of het plezier op te zoeken.

Bij haar is het nu dus duidelijk het laatste. Met een grote glimlach, die ik nog niet eerder bij haar gezien had, loopt ze na de sessie de deur uit. Ik denk dat de muziek zometeen op 10 gaat en zie haar in gedachten al dansen in de keuken.