Ze is iemand die altijd klaar staat voor anderen, altijd hard gewerkt heeft en voor wie geven haar tweede natuur is. Het afgelopen jaar is ze behoorlijk uitgedaagd om haar eigen ruimte in te nemen. Alleen hoe doe je dat als je ernstig ziek bent, te maken krijgt met een scheiding, de zorg voor kinderen hebt en een verantwoordelijke baan hebt? Door de cranio-sessies heeft ze inmiddels al heel wat verkramping kunnen loslaten en heeft ze een nieuwe kracht in zichzelf ontdekt. Een kracht die zacht en tegelijkertijd stevig is.
Het leven blijft haar echter uitdagen en vandaag is ze haar nieuwe kracht helemaal kwijt. Ze verlangt zo naar meer vreugde en stroming in haar leven, maar stress heeft de overhand.
Op tafel worden de stemmen in haar hoofd rustig en begint haar lichaam te spreken. Het hart voelt verhard. Door de aanraking van het hart komt er ruimte voor het verdriet dat er opgeslagen is. Met de tranen die komen, kan het hart smelten en wordt haar verlangen naar haar eigen ruimte weer voelbaar.
Alleen als ze dit verlangen toelaat, verstijft opeens de hele rechterkant van haar lichaam. Terwijl links ontspannen blijft voelen voor haar, wordt de rechterkant ijskoud. De rechterkant komt in verzet tegen het idee van eigen ruimte. “Het mag niet, het kan niet, het is egoïstisch, je moet er voor anderen zijn,” is wat deze kant tegen haar schreeuwt. Op mijn vraag of dit haar eigen stem is, verschijnt plots het beeld van haar oma. Haar strenge oma die het kleine fantasievolle en gevoelige meisje nu niet bepaald heeft aangemoedigd om haar levensenergie vrij te laten stromen. Opeens beseft ze dat het oordeel van haar oma haar leven dominant aanwezig is gebleven. Met de diepe tranen die vrijkomen door dit besef, staat ook haar nieuwe kracht weer op. “Hier stopt het.” Haar stem klinkt rustig en beslist “Ik ga mijn leven op mijn eigen manier leven.”
We blijven een tijd stil. Terwijl haar rechterkant weer gaat stromen en warm wordt, dient pijn in haar SI-gewricht en haar linker heup zich aan. Ze kent die pijn maar al te goed. Als ik mijn handen een tijdje onder haar bekken heb liggen, begint het heiligbeen te draaien. Tegelijkertijd begint zij verwonderd te praten.
“Ik was er altijd van overtuigd dat ik er voor de ander moest zijn en dat ik daarmee de relatie goed deed. Mijn eigen behoeften uiten deed ik maar sporadisch. Omdat ik zo op de ander gericht was, kon ik mijn eigen behoefte vaak niet eens voelen. Als mensen echter geen rekening hielden met mij, dan kon ik vanuit frustratie reageren. Maar hoe konden ze aan mijn behoeften voldoen als ik deze nooit uitte en zelfs niet eens kende? Nu kan ik opeens zo helder zien dat het geen last is als ik mijn eigen wensen uit, maar juist een zegen. Dat ik daarmee niet alleen mijzelf ruimte geef, maar ook de relatie zich kan verdiepen en kan blijven stromen.”
Op dat moment laat de spanning rond het SI-gewricht los en valt de linkerheup ontspannen in mijn hand. Zij voelt het zelf ook. Na 15 jaar van spanning, is er hier opeens ruimte.
Ruimer, rustiger, lichter en ook nog wat door elkaar geschud, drinkt ze na afloop haar kopje thee. Ze is onder de indruk van de wijsheid van haar lichaam. “Maar wat heeft mijn linkerheup met dit alles te maken?”, vraagt ze. Toevallig heb ik mijn werkboek opengeslagen liggen op de bladzijde waar thema’s staan die bij verschillende onderdelen van het lichaam horen. Ik laat het haar zien. Door haar tranen heen, leest ze de affirmaties die bij de linkerheup horen: “Ik geef mijzelf de ruimte. Ik mag alle ruimte innemen. Het is veilig om bij mijzelf te blijven.”