Een aantal jaar geleden hadden paniekaanvallen een periode van burnout ingeleid voor hem. Hij was er goed uitgekomen en was inmiddels een ander pad ingeslagen dat hem goed beviel. Alleen bleef hij gevoelig voor paniekaanvallen. Of ik hem daarbij kon helpen?
Zodra hij op tafel lag, kwam dat onrustige gevoel terug. Zijn borst verkrampte, hij kreeg een steek in zijn maag en zijn hartslag ging omhoog. Zijn eerste neiging was om er van weg te willen, maar hij kon mijn uitnodiging horen om er juist naar toe te gaan. Op het moment dat hij erbij kon blijven, kwam de herinnering omhoog dat hij zich vroeger een tijd lang angstig gevoeld had in de nabijheid van een aantal oudere, pesterige jongens. Hij had zich grootgehouden en had het met niemand gedeeld. Hij had al lange tijd niet meer aan deze situatie gedacht, maar nu kwam het opeens in zijn herinnering. Hij vond het niet fijn om eraan terug te denken en voelde schaamte voor de overgevoeligheid die hij als kleine jongen had. Empathie voor zijn jongere zelf, kon hij niet voelen. Hij zag alleen maar een huilerig, aanstellerig jochie voor zich.
Nadat ik een poosje in stilte mijn hand op zijn borst had laten rusten, kwam er een nieuwe herinnering boven. Eentje van kort geleden. Een vriendje van zijn zoon werd gepest en durfde niet meer naar het sportterrein toe. Hij voelde zich erg begaan met het vriendje en was hem moed gaan inpraten, had hem laten inzien dat het niet aan hem lag en had hem geholpen hoe hij weerbaarder kon worden. De jongen was hierdoor gesterkt en had met wat hulp van anderen de situatie kunnen veranderen. Hij kreeg tranen in zijn ogen toen hij over dit vriendje vertelde.
Bewust van zijn empathie voor deze jongen, vroeg ik hem deze jongen nu in gedachten te verwisselen met zijn eigen kleine jongen. Alsof hij zichzelf ervoor in de plaats zette, terwijl hij de empathie bleef voelen. En plots lukte dat.
Thuis kon hij dat gevoel vasthouden en het kleine jongetje in hem de erkenning en warmte geven. Hierdoor bleek in de volgende sessie de deur geopend om ook zelfliefde fysiek te voelen in het huidige moment, wat een verrassend sterke ervaring bleek voor hem. Hij voelde de zachtheid en het licht in zichzelf. Het was alsof er een gouden licht in zijn hart naar buiten straalde. Ook dat herinnerde hem aan het jongetje dat hij vroeger was. Een jongetje dat zo makkelijk in contact stond met een onzichtbare wereld en niets liever wilde dan licht en liefde in de wereld brengen. Opeens besefte hij: “Ja, dit ben ik. Ik was het vergeten, maar dit ben ik. En nu is het veilig om dat deel van mij er helemaal te laten zijn.”
Maanden later kreeg ik een berichtje van hem dat de lichte steek die altijd voelbaar was op de plek van de onrust, verdwenen bleek na de sessies. De paniek was niet meer teruggekomen.