Elke maand gunt ze zichzelf een cranio-sessie om weer te kunnen zakken in zichzelf, om los te laten wat niet meer nodig is en om gevoed te worden. Deze keer is haar wens om meer energie te krijgen. De zorg voor en de zorgen om haar zieke partner hebben er ingehakt.
Als ik haar voeten aanraak, voel ik meteen dat haar ritme heel traag is. In de cranio herkennen we drie ritmes in het lichaam, van snel naar langzaam. Bij de meeste mensen is het snelle ritme actief. Zeker als ze net op de behandeltafel komen liggen. Een craniobehandelaar nodigt het systeem van degene op tafel uit om te verstillen, zodat uiteindelijk het meest trage ritme zich kan tonen. In dit ritme kan het zelfherstellend vermogen van het lichaam het best tot zijn recht komen. Ik ben dan ook verrast en verheugd dat het langzame ruimte zich meteen toont bij haar en verwelkom het.
Ze beseft hierdoor dat haar lichaam eigenlijk al bezig was om haar naar binnen te roepen. Ze staat echter nog in de overlevingsstand, die zo nodig geweest is de afgelopen tijd, en kon er nog niet aan toegeven. Gedurende de behandeling voelt ze haar lijf zwaarder worden. Terwijl ze ontspant, wordt ook de vermoeidheid steeds meer voelbaar.
Ze heeft sessies bij mij gehad waarna ze volledig opgeladen weer naar buiten huppelde. Dit is er duidelijk niet zo eentje. Ze gaat vermoeider weg dan dat ze binnenkwam. Toch voelt ze dat het goed is. Het is tijd om thuis te komen in zichzelf. De weg naar huis is weer vrij.