Ze vindt het lastig om rust te nemen, ook al weet ze dat het goed voor haar zou zijn. Ze is eigenlijk altijd bezig, maar heeft besloten zichzelf een cranio-sessie te gunnen. Zodra ik mijn handen op haar lichaam leg, wordt mijn aandacht naar haar hoofd getrokken. Bij haar gebeurt hetzelfde: “Mijn hoofd voelt strak,” vertelt ze, “het is alsof het er allemaal niet meer in past”.
Als mijn handen op haar hoofd liggen, voel ik op een gegeven moment iets zachtjes naar mijn handen toekomen. Het is alsof er steeds een soort bel of bubbel in de schedel tegen mijn hand drukt en zich weer terugtrekt. Op verschillende plekken begint het een beetje te golven in het hoofd. Inmiddels weet ik dat het de hersenen zijn die zich roeren. Bij stress of overprikkeling is het niet alleen het lichaam dat strakker komt te staan, maar ook het brein. Nu het hoofd onder mijn handen ontspant, krijgen ook de hersenen meer ruimte.
In de kamer lijkt het steeds stiller te worden. In sommige sessies helpen beelden en woorden de cliënt om inzichten te krijgen in patronen of om contact te maken met onderliggende emoties. Dit is echter zo’n sessie die zich in stilte voltrekt. Ook in mij wordt het stil.
Ik besef dat we vaak zo graag iets willen doen om verandering te bewerkstelligen. Voor jezelf of voor een ander. Veel vaker dan je echter denkt, werkt aanwezig zijn en ruimte geven -holding space zoals de Engelsen zo mooi uitdrukken- zoveel dieper door. Zo kan het leven haar eigen vorm vinden in plaats van zich te voegen naar iets wat wij bedacht hebben.
Terwijl de stilte zich verdiept, ben ik aanwezig in open gewaarzijn met mijn handen ontspannen en liefdevol op haar hoofd. Haar lijf weet zelf wat er verder nodig is en ik voel dat haar lichaam en haar hoofd zich weer beginnen te verbinden.
Na afloop is er een grote rust ingedaald in haar. Zonder dat we gesproken hebben, heeft zij een soortgelijk inzicht tijdens de sessie gekregen. “Van mijn hoofd moet ik tegen alles wat er op mijn pad komt ‘ja’ zeggen, maar ik voel dat ik meer naar mijn lijf mag luisteren," zegt ze met een stem die een octaaf lager lijkt dan toen ze binnenkwam. "Ik hoef helemaal niet zoveel te doen. Het is goed zo.”