Ze was goed door de reeks van 12 chemokuren heengekomen en de echo had geen tumor meer laten zien. Ze moest nog wel de operatie afwachten, voordat ze wist of het echt allemaal weg was. Waar ze al die tijd optimistisch geweest was, viel het idee dat er een kans was dat de behandelingen voortgezet moesten worden haar opeens heel zwaar.
Wat ze vooral naar vond, was dat ze zich afgevlakt voelde in haar emoties. Ze kon geen verdriet voelen, maar ze kon ook geen blijdschap meer ervaren. “Het is alsof ik mijzelf niet meer ben.”
Het duurde een tijdje voordat haar lichaam reageerde toen ik mijn handen op haar voeten legden. Het leek alsof er een soort dikke mist de aanraking dempte. Toen ik vervolgens haar schenen aanraakte, gebeurde hetzelfde. Ik voelde een soort verdoofd gevoel onder mijn handen. Na een paar minuten begon er echter iets te bewegen. Ook zij merkte het. Ze voelde een dikke, donkere stroom door haar benen omlaaggaan. Deze stroperige stroom bleef zeker een kwartier lang traag door haar benen afvloeien. En toen werd het rustig. Het leek op te lossen en er kwam een lichtheid voor in de plaats, die zich verspreidde door het hele lijf. Ook de rest van de behandeling bracht haar steeds meer rust en licht.
Een week later berichtte ze me dat er door de behandeling iets wezenlijks veranderd was: ze kon weer voelen. Ze kon de verdrietige ervaringen in haar leven voelen en er waren al heel wat tranen losgekomen. Tegelijkertijd kon ze ook weer blijdschap voelen en genoot ze van de fijne en bijzondere momenten in haar leven.
Inmiddels heeft ze te horen gekregen dat ze nog een jaar chemo krijgt. Een ingrijpend bericht, maar ze heeft het vertrouwen dat ze dit aankan. “Ik heb mijn veerkracht weer terug!”